Praktijkverhaal jobcoaching

Jobcoaching met impact

Jobstap verzorgt jobcoaching en re-integratie van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dit doen we al 20 jaar! In ons impactoverzicht maken we ieder jaar zichtbaar welke resultaten we boeken en impact we maken in de samenleving. We doen namelijk veel méér dan jobcoaching. Het impactoverzicht van 2018 ondersteunen we dit jaar met praktijkverhalen, zodat we een inkijkje geven in de dag van een Jobstapper. Deze week gaan we mee op stap met arbeidscoach Mark Grift. Lees je mee?

Over Marks coaching

Mark kan grappig uit de hoek komen, droge opmerkingen maken. Op de vraag ‘hoe ben jij als coach?’ antwoordt hij: “ik ga met mijn kandidaten om zoals met mijn vrienden, gewoon open en nuchter. Zijn vorige verhaal ging over het bezoek aan de bakker, waar hij een werknemer begeleidt. In dit verhaal geven we een inkijkje in de hulp die hij deze kandidaat biedt.

---

Mindful werken

Mark en zijn kandidaat hebben “al zeven jaar een relatie”, zoals ze zelf mooi zeggen. Waarom heeft hij hulp nodig van een arbeidscoach? Mark legt uit dat zijn kandidaat de autismeverwante stoornis PDD-NOS heeft. Hierdoor heeft hij behoefte aan veel structuur en duidelijkheid. Vroeger kon hij uit onmacht nog weleens heel boos worden. Waar hij nu aan werkt met Mark is focus. Gefocust aan een taak beginnen en deze gefocust afronden. Nu denkt hij tijdens het uitvoeren van een taak soms alweer aan de volgende, waardoor er dingen misgaan. Hij vergeet dan bijvoorbeeld kaas op de kaasbroodjes te doen. Dit soort werkpunten bespreekt hij met Mark als ze elkaar zien. Concrete afspraken en vooruitgang zijn hierbij belangrijk.

Heppie de peppie in jobcoaching

Als Mark zijn kandidaat bezoekt gaat het in de coaching over terugkerende werkpunten en voortgang. Naast focus bespreken ze vandaag een ander werkpunt: de broodkar. Als hij de broodkar vooruit duwt in plaats van trekt is de kans groot dat de kar omvalt en het deeg op de grond ligt. Dit gebeurde vanochtend helaas weer. Iedereen baalde: zijn leidinggevende, hijzelf en Mark. Mark beaamt dat het niet handig is, zeker omdat ze het al zo vaak hebben besproken tijdens de coachsessies. De manier waarop hij ermee omgaat is echter nog belangrijker. De kar gaat om, het deeg ligt op de grond, zijn leidinggevende zoekt een oplossing en hij gaat met de pakken erbij neerzitten. Daar werken ze aan: “áls er iets fout gaat, zet je dan over het negatieve gevoel heen en denk in oplossingen” zegt Mark. Zijn kandidaat friemelt aan zijn veter. Opeens komt de koppige-ik in hem naar boven en hij roept: “Zo ben ik nou eenmaal. Moet ik dan meteen weer heppie-de-peppie doen?”. Mark reageert hierop met: “ja maar da’s lekker makkelijk om te zeggen!”. “Het was gelukkig een kleine kar”, grinnikt hij als reactie daarop. Maar hij voelt zich schuldig en bespreekt samen met Mark hoe hij hier een goede draai aan kan geven. In het algemeen gaat het heel goed op zijn werk – die bevestiging kreeg hij met zijn contract! Hij heeft het ook erg naar zijn zin bij de bakker en vindt het daarom des te belangrijker aan dit soort ontwikkelpunten te blijven werken. Ter afronding maken ze concrete afspraken in het kader van duurzame vooruitgang.

Eerste deel van het verhaal alsnog lezen? Dat kan hier.