‘En zo kwam ik bij WerkRaat’

Een interview met Sebastiaan, stagiair bij WerkRaat.

‘Je weet dat ik verslaafd geweest ben hè?’ vraagt Sebastiaan als we op de bank neerploffen bij WerkRaat. Dat wist ik inderdaad al, daar was hij vorige keer heel open over. Ik twijfel even, voordat ik vraag: ‘hoe is dat zo gekomen?’ Sebastiaan kan goed vertellen over zijn verleden, hoe hij zich nu voelt en wat hij wil bereiken. Daarom luister ik graag naar ‘m.

Moeilijke thuissituatie, ‘verkeerde’ vrienden & verslavingsgevoelig

“Hoe kwam dat zo? Sja, moeilijke thuissituatie, ‘verkeerde’ vrienden, verslavingsgevoelig. Ik probeerde regelmatig eruit te stappen; dan begon ik een schildersopleiding, deed klussen hier en daar, of werkte in de horeca. Ik wilde op een eerlijke manier geld verdienen, maar helaas heb ik de opleiding niet afgemaakt en was de horeca ook niks voor mij. “

‘Wat kun je?’

“Mijn moeder en zus brachten me op een contact met hulpinstantie KANS jongeren. Eerder was ik hier nog niet klaar voor, maar ik voelde ook dat het te ver ging nu. Ik kreeg de vraag: ‘wat kun je?’ Dus ik zei maar: ‘schilderen’. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet wilde schilderen, ik vond het niet eens echt leuk. Ik bracht schilderend de dagdelen door, en dat ging goed, wat me al snel het gevoel gaf van ‘wat moet ik hier nog?’ En daar stond ik niet alleen in.” 

Al schilderend de dagen door

“Alsof het zo moest zijn sloot KANS jongeren eind 2018 en kwam ik bij WerkRaat terecht. WerkRaat stond toen echt nog in de kinderschoenen, dus er was genoeg schilderwerk.’ Ik moet stiekem een beetje lachen om Sebastiaans verhaal en de manier waarop hij vertelt over zijn schildercarrière. Het is ook zo’n moeilijke vraag: ‘wat kun je?’ Je gaat vaak uit van wat je kent, of van dat wat anderen je vertellen waar je goed in bent, of je weet het gewoon niet, want er kunnen zovéél dingen zijn waar je goed in bent. Misschien heb je nog wel helemaal niet ontdekt waar je goed in bent. Ik hoop stilletjes dat Sebastiaans verhaal een wending krijgt waarin hij de kwast loslaat.”

‘Mag ik eens wat boeken lenen?’

’Je functioneert goed, gaat leuk om met deelnemers, en ik weet eigenlijk (in positieve zin) niet wat je hier doet’, kreeg Sebastiaan te horen bij WerkRaat. Hij kreeg er een dikke vette knipoog bij. “Het ging knagen, vertelt hij. ‘Ik wil geen schilder worden’, dacht ik. Ik wilde eigenlijk iets doen met mijn eigen problematiek: jongeren / jongvolwassenen met psychische problematiek helpen. Ik wist al een poosje dat ik graag iets wilde in de richting van ambulante begeleiding of bij een woongroep. Het feit dat ik geen opleiding had gevolgd maakte me terughoudend, maar ik wist ook dat WerkRaat goede connecties heeft met het Graafschap College. ‘Mag ik eens wat boeken lenen?’, vroeg ik. Met behulp van een andere deelnemer ging ik aan de zelfstudie.”

In opleiding: bij de basis beginnen

“Ik vrat die boeken op, kreeg ik te horen. Nederlands en rekenen vind ik het leukst. Naast deze algemene lessen kon ik via WerkRaat starten met de opleiding Zorg & Welzijn, niveau 1, bij het Graafschap College. Op woensdag en vrijdag komt de docent hierheen en de rest van de tijd loop ik stage bij WerkRaat. Sinds 2 september ben ik hier geen deelnemer meer, maar stagiair. Ik doe hier leerwerkervaring op: lessen volgen, rondleidingen geven, administratieve taken oppakken, schoonmaken en van alles wat eigenlijk. De verschillende mensen vind ik erg leuk en ook dat ik leer werken met Excel en Word.”

‘Dit is me op het lijf geschreven’

“Volgend jaar start ik met niveau 2 van de opleiding Zorg & Welzijn en ga ik ergens anders stagelopen. Dat wordt best moeilijk, want WerkRaat voelt veilig. Iedereen behandelt me hier als professional. Maar ik vind het belangrijk om bij verschillende organisaties te proeven en niet te blijven hangen. Uiteindelijk wil ik opklimmen naar niveau 4, dus ik ben nog wel even bezig. Het klinkt overdreven, maar voor het eerst in mijn leven voel ik dat dit me op het lijf geschreven is. Ik ga mijn stinkende best doen om het te halen. Ik leer hier vanaf de basis tot aan niveau 4, dat is super tof.”

‘Wat voor ambulant begeleider zou jij zijn?’

Deze vraag stel ik Sebastiaan ten slotte. Hij denkt even na en zegt dan: “Ik zou een ambulant begeleider zijn voor mensen van 16 t/m 35 jaar. Ik zou mezelf blijven: open, eerlijk, met een vleugje humor. Ik stel mijn deelnemers op hun gemak, zou bepaalde knusheid creëren, een luisterend oor bieden. Ik hoor van veel mensen dat ik geschikt zou zijn voor dit werk. Ik leer veel van mijn ambulant begeleider, maar ook van Claudia, mijn werkbegeleidster bij WerkRaat. Wat Claudia me leert is echt een professional te zijn. Werk en privé combineren, een volwassen houding aannemen, klachten serieus nemen en mijn rol goed pakken.”

“Ik kijk uit naar mijn diploma.”